سینمای ترکمنستان

سینمای ترکمنستان که با تاسیس ترکن فیلم در سال 1961 نهادینه شد ابتدا در 1926 در عشق آباد پایتخت کشور آغاز شد . در میان نخستین فیلم هایی که در آن جا ساخته شد تشنگی های زمین در سال 1930 از یولی رایزمنی یک مستند سینمایی در مورد احداث یک کانال در دل بیابان برای استودیوی وستک – کینو را می توان نام برد که نخستین فیلم ناطق شوروی نیز محسوب می شود . چون در سال 1931 روی آن گفتار و موسیقی گزاشتند .
تا دهه ی 1960 با این یک استثناء تنها معدود فیلم قابل ذکر در این کشور تولید شد .
تا آن که در این دهه کارگردان های تعلیم دیده از جمله بولات منصورف ، متولد 1937 و حاجی قلی نارلیف متولد 1937 کار خود را در صنعت سینمای ترکمنستان آغاز کردند .
نخستین فیلم منصورف رقابت در سال 1967 ضمنا نخستین فیلم سینمایی یک کارگردان بومی به جنگ طولانی قبایل ترکمن با کردهای ایرانی پرداخت که فیلمبرداری آن را نارلیف برعهده داشت .
این دو کارگردان بار دگیر در فیلم رفع تشنگی در سال 1967 اقتباسی از یک رومان روسی درباره ی کندن یک کانال مدرن در بیابان های قراقوم و فیلم دختر برده در سال 1970 همکاری کردند ، که فیلم اخیر را معمولا بهترین فیلم مشترک آن دو میشناسند .
دختر برده با نگاهی دقیق به گذشته ی این ملت و با شیوه پردازی درخشانی به صورت رنگی و پرده عریضی فیلمبرداری شده و به برخورد انفجار آمیز دو فرهنگ باستانی ترکمن و ایرانی با آرمان های انقلابی و اروپایی می پردازد .
نارلیف نیز با فیلم عروس به کارگردان سرشناسی بدل شد.

سینمای ترکمنستان

عروس روایتی است از شجاعت زنی ترکمن که با پیداری بسیار منتظر می ماند تا شوهرش از جنگ جهانی دوم باز گردد .
این فیلم در سال 1972 جایزه ی ویژه داوران جهانی لوکارنو را نسیب نارلیف کرد .
قالب فیلم های بعدی نارلیف وقتی که زنی اسب زین می کند حرف ناگفتنی ، جمال همگی بر نقش زن در جامعه اسلامی متمرکز شده اند .
اما فیلم مانکورت ها استعاره ای است از نظام های تمامیت خواه که از رمان روزی که بیش از صد سال طول کشید نوشته ی چنگیز آیماتوف اقتباس شده است .
این فیلم بسیار تاثیر گذار و ضمنا آخرین فیلم تولید استودیویی ترکمن فیلم ماجرای قبیله ای باستانی است که سلحشوران قبابل دیگر را به دام می اندازد و آن قدر شکنجه اشان می کند تا خاطره ها و امیالشان منهدم شود .
سپس این قربانیان هم چو شهروندان کشور استبدادی به برده های رام بدل می شوند ، در حالی که نه چیزی از گذشته ی خود به یاد می آورند و نه امیدی به آینده دارند .

سینمای ترکمنستان

سینمای ترکمن مانند غالب کشورهای آسیای مرکزی از نظر تکنیکی فقیر اما از لحاض آفرینندگی و معنویت پر بار است .
در این جا سنت پسندیده ای در باب تولید فیلم های سینمایی برای کودکان یا درباره ی کودکان وجود دارد که برخی از این فیلم ها از بهترین آثار سینمای ترکمنستان هستند .
مرد بارآوردن در سال 1982 از عثمان سفرف متولد 1938 و وقتی پدرم باز گردد در سال 1982 و فرزند پسر در سال 1982 از خال ممد کاکابایوف متولد 1939 . با این حال سینمای ترکمنستان که از کوچکترین جمهوری های آسیای مرکزی است با جمعیت 3.8 میلیون نفر بدون سرمایه گذاری خارجی با مشکلات فراوانی...

ادامه در سایت اپیزود فیلم =>> سینمای ترکمنستان

سینمای آذربایجان

سینمای بیش از انقلاب آذربایجان شوروی یک تنه در دست بوریس سوتلف قرار داشت ، که با فیلم حماسی ملی در قلمرو میلیون ها در سال 1916 و آرشین مال آلان در سال 1917 ، برگرفته از یک نمایش همه پسند ، در واقع نخستین فیلم های سینمایی آن را عرضه کرد . سیمای آذربایجان پس از انقلاب بلشویکی ملی شد و به طرف مستند سازی سوق داده شد ، با فیلم هایی مانند یک سال قدرت در آذربایجان شوروی در سال 1921 و به نام خدا که فیلمی تبلیغاتی و ضد اسمی بود .
عباس میرزا شریف زاده همچنین اقتباسی از یک نمایشنامه ی کلاسیک نوشته ی میرزا آخوندی را با عنوان حاجی قارا را کارگردانی کرد که طرفداران زیادی به هم زد .
این جمهوری در دهه ی 1930 کاگردان هایی را از جمهوری های دیگر پذیرا شد که به خاطر مناظر طبیعی و فرهنگ آذربایجان به استودیوی باکو می آمدند.
عمو بک نظرف از ارمنستان ، نیکلای شنگلایا از گرجستان ، بوریس بارنت از روسیه ، و ویکتور تورین از اوکراین .

سینمای آذربایجان

در جنگ جهانی دوم صمد مردانف را مجبور کردند حماسه ای به سبک واقعه گرایی ، سوسیالیستی به نام همولایتی ها کارگردانی کند و اولین فیلم پس از جنگ در این جمهوری بازسازی آرشین مال آلان بود که توسط رضا طهماسبی و ن . لیسنکو ساخته شد .
فیلم اخیر زنجیره ای از بازسازی ها را به همراه آورد که از ویژه گی های سینماهای پس از جنگ آذربایجان شد .
از جمله بیست و شش کمیسر از باکو از اژدر ابراهیمف ، آرشین مال آلان ، دیگری از ت . تقی زاده
معشوقه از ولادیمیر گوریکر که نشانه ی ضعف نسبی فرهنگ سینمایی این جمهوری در مقایسه با کشورهای دیگر ماورای قفقاز است .
با این حال سه کارگردان آذربایجانی خارج از حوزه ی اصلی سینمای آن ، موفق شدند اعتباری فراتر از محدوده های خود کسب کنند .
غازان سعید بیگلی فیلم های تلفنچی ، تو را به یاد دارم ارباب ، بهای خوشبختی ، توقیق تقی زاده فیلم های متولد ، مواجهه ، سواحل دوردست ، هفت پسر من ، در پرتو شعله های رو به مرگ و راسم ادزاگف فیلم های بازجویی ، مقابل در بسته ، پارک ، حیات دیگر ، معبد هوا اخیرا کارگردانی به نام واقف مصطفی یف با طنزی در باب بازار سیاه در دوران گلاسنوست به نام ولگرد ، توجه منتقدان را به خود جلب کرده است .
این نخستین فیلم بومی پس از...

ادامه در سایت اپیزود فیلم =>> سینمای آذربایجان

سینمای چین

تصاویر متحرک همزمان با غرب و توسط بازگان های اروپایی و آمریکایی به چین آمد و چینی بالافاصله آن ها را پسندیدند و نام یینگ شه یا نمایش سایه بر آن نهادند .
سر و کله ی نخستین فیلم های چینی در سال 1905 پیدا شد و تا سال 1910 یک صنعتفیلم در شانگ های شکل گرفت . و شعبه هایی هم در شهرهای ساحلی تاسیس کرد .
صدا در سال 1929 وارد سینمای چین شد و مورد استقبال گسترده ای قرار گرفت .
حرب کونیست چین در جای گروه فیلم به نام دیان یینگ زو تشکیل داد و در دهه ی 1930 اعضای خود را به استودیوهای مختلف فرستاد تا فیلم های چپی لیبرال با کیفیت هنری بالا بسازند .
این فیلم ها که غالبا از ادبیات چهارم اقتباص می شدند معملا ملودرام هایی با نکته ها یاجتماعی به همراه فلفل نمک شد ژاپنی بودند ، از جمله کرم ابریشم های بهاری در سال 1933 از چنگ بوگاوو ، الهه در سال 1394 صامت ، ار ویونگ گانگ بزرگ راه در سال 1934 ، از سونگ یو فرشته ی خیابانی و چهارراه در سال 1937 ، از شن زی لینگ .

سینمای چین

اما حمله ی ژاپن به چین در سال 1937 و اشغال شانگ های صنعت فیلم چین را به سوی جنوب ، به دامان مستعمره ی پادشاهی انگستان یعنی هونگ کونگ انداخت چون در آنجا یک شعبه ی بزرگ سینمایی وجود داشت و بخش دیگری از صنعت فیلم چین هم در جنوب شرقی آسیا مستقر شد .
در سال 1945 با راه اندازی دوباره ی تولید موضوع اصلی فیلم ها را فجایع جنگ و اشغال تشکیل می داد که در چین جنگ مقاومت در برابر ژاپن نام گرفت .
از جمله حماسه هایی چون رود بهاری به سوی شرق جاری است در سال 1947 از کای چوشنگ و فیلم هشتاد هزار مایل ابر و ماه در سال 1947 از شی دنگ شان .
در این دوره بود که جنگ داخلی میان ملی گرایان چیانگ کای شک و نیروهای کمونیست مائو تسه دنگ در گرفت ، و هنگامی که مائو پیروز شد سرزمین اصلی چین را جمهوری خلق چین نامگذاری کردند و دولت چیانگ به تایوان عقل نشست از آن پس سینمای چین با آنکه ار میراث واجدی تغذیه می کند در سه شاخه ی...

ادامه در سایت اپیزود فیلم =>> سینمای چین

سینمای هند

از آنجا که تلویزیون همچون یک رسانه ی عمومی تا سال های اخیر پایگاهی در هند نداشته است ، سینما همچنان محبوب ترین قالب سرگرمی مردم هند باقی ماند . در اواسط دهه ی ۱۹۹۰ ۹) تعداد تماشاگران فیلم در هند ( با جمعیت نهصد میلیونی ) را به طور متوسط هفته ای صد میلیون نفر تخمین می زدند ، و از سال ۱۹۷۱ سینمای هند پر تولیدترین سینمای جهان ، یعنی معادل یک چهارم تولید کل جهان را در اختیار داشت . مرکز صنعتی فیلم هند دهمین صنعت عمده ی کشور بمبئی یا بالیوود برای فیلم های هندی زبان بالغ بر ۲۵ درصد تولید کل کشور است و مقداری تسهیلات تولیدی دیگری نیز در کلکته برای فیلم های بنگالی زبان و مدرش برای فیلم هایی به زبان تامیل ، کانادا و تلوگو دارد .
سالانه بین هشتصد تا نهصد فیلم سینمایی به بیش از شانزده زبان مختلف در هند تولید می شود .
نود درصد این فیلم ها صرفا موزیکال های سنتی و رومانس های اساطیری هستند که برای تماشاگران غالبا بی سواد و فقیر محلی ساخته می شود .

سینمای هند

بازار مهم صادرات فیلم هندی کشورهای اندونزی ، مالزی و انگلستان است .
این فیلم ها از یک فرمول معین متشکل از یک ستاره شش آواز و سه رقص پیگیری می کنند که معمولا سه ساعته هستند و در آن ها از رنگ های پر زرق و برق استفاده می شود .
صنعت فیلم هند امروز در سلطه ی سیستم ستاره سازی ، مشابه با سال های اولیه ی هالییود قرار دارد و کیفیت سینمایی آن ها برای تهیه کنندگان و یا تماشاگران بیسواد اهمیت چندانی ندارد .
به رغم آنچه ذکر شد کشور هند توانسته در چند دهه ی گذشته تعدادی فیلمساز برجسته و با استعداد عرضه کند و حداقل ساتیا جیت رای یکی از آن هاست که از شهرت جهانی بر خوردار است .
ساختار صنعت فیلم های تجاری متعارف هند تنها صنعت فیلم در جهان که زیر سلطه ی استعمار رشد کرده ،که در واقع با پیدایش صدا به وجود می آمد .

سینمای هند

تماشاگران صامت هندی را صد ها هزار هندی ، بمبئی و سیلانی تشکیل می دادند که با زبان های مختلف آشنایی داشتند اما با معرفی صدای تولید فیلم ابتدا مجبور بود به گروه های مختلف زبانی تقسیم شود و تعداد این گروه ها تنها در هندوستان به بیست و شش زبان می رسد .
حتی اکثربیت بازار فیلم هندی زبان با جمعیتی صد وچهل میلیونی ، حداقل از سه لهجه تشکلیل می شد .
لذا طبیعی بود که در چنین شرایطی نخستین فیلم های ناطق ، از جمله درام موزیکال هندی ، عالم آرا صنعت فیلم هند را به آشوب بکشاند .
اما بعکس این فیلم موفقیت بزرگی به دست آورد مانند همه ی فیلم های اولیه ی هندی و رونق بی سابقه ای را بشارت داد .
علت این موفقیت ریشه ی عمیقی در فرهنگ هند دارد .
صدا موجب احیای درام موسیقیایی گسترده هند مربوط به سده نوزدهم شد ، درامی کاملا ادبی ، سراسر گفت و گو ، سراسر آواز و سراسر رقص .
احیای این غالب در پرده سینما به رغم وجود موانع زبانی بین سال های ۱۹۳۱ و ۱۹۳۲ نقش عمده ای در پذیرش فیلم ناطق هندی ایفا کرد .

سینمای هند

اگرچه غالب فیلم های ناطق هندی برای مصرف داخلی تهیه می شدند و در واقع جای اجرای زنده ی موسیقی و نمایش را پر می کردند ، با این حال صنعت فیلم هند با ناطق شده خود به پدیده ی نیرومند بدل شد .
در سال ۱۹۳۱ بیست و هشت فیلم ساخته شد که بیست و سه تای آن ها هندی ، سه تا بنگالی ، یکی تامیلی و یکی تلوگویی و در سال ۱۹۳۵ این رقم به دویست و سی فیلم به ده زبان مختلف صعود کرد .
اشاعه ی صدا در هند ، مانند ایالات متحده ، موجب استحکام سیستم استودیوهایی شد که قبلا تاسیس شده بودند .
اما جنگ جهانی دوم تولیدهای مستقلی را به همراه آورد و تهیه کنندگان در واقع پول های بازار سیاه را به کار انداختند . با پایان جنگ غالب استودیوهای بزرگ ورشکست شدند .
اکثریت قریب به اتفاق آن ها فیلم های موردی تولید...

ادامه در سایت اپیزود فیلم =>>  سینمای هند

دنیای سینما

اولین فیلم های نمایشی به طوری عرضه می شدند که گویا از میان پیش صحنه ی یک تاتر دیده می شدند .
دوربین را ثابت می کاشتند و در قابی لانگ شات تمام اتفاقات صحنه در کادر دوربین رخ می داد . نقطه دید تماشاگر نقطه دید تماشاگر تاتر بود که در صندلی وسط در ردیف جلو نشسته است . گریفیث کارگردان آمریکایی از اولین نفراتی بود که تماشاگران خود را به روی صحنه برد ، در کارهایی نظیر به عشق طلا ، ویلای دورافتاده ، تلگراف چی لندن و بهترین فیلمش که فیلمی بسیار نژاد پرستانه بود ( تولد یک ملت ) . او با دوربینش به تماشاگر خود می گفت این جا را ببین – حالا این جا – حالا آن طرف طر – گریفیث کسی بود که نه تنها تماشاگران را به صحنه برد ، بلکه جایشان را روی صندلی های مختلف عوض می کرد تا روبروی یکی از شخصیت های فیلم قرار گیرند . سپس لحظه ای بعد تماشاگر را به پشت تاتر می کشید تا یک شخصیت را در ارتباط با شخصیت های دیگر ببیند .

دنیای سینما

دلیل اصلی به صحنه کشاند تماشاگر آن بود که داستان را جذاب تر و نمایشی کند . اما این امکان هم هست که وقتی کارگردان تماشاگر را به درون ماجرای فیلم یا نمایش می کشاند و توجه اش را به این سو و آن سو معطوف می کند . باعث گیجی و آشفتگی دهن او شود و جغرافیای محل یا تمامیت بدن شخصیت فیلم تکه تکه گردد . تماشاگر نفهمد این دست چه کسی است ؟
شخصیت الف در چه ارتباط مکانی با شخصیت ب قرار دارد ؟
معمولا کاگردان خواهان ایجاد اغتشاش نیست . به عکس ، خوهان آن است که تماشاگر در دنیای فیلم اش احساس راحتی کند و موقعیت های مکانی و زمانی را حفظ کند تا داستان بدون مانع پیش برود . معمولا کارگردان...

ادامه در سایت اپیزود فیلم =>> دنیای سینما